Zeevaartsrecht, ook wel bekend als het zeerecht of het maritiem recht, is een specifieke tak van het recht die zich richt op de regels en voorschriften die van toepassing zijn op activiteiten op zee. Het omvat een breed scala aan onderwerpen, waaronder scheepsbouw, navigatie, ladingvervoer, verzekeringen, aansprakelijkheid, en geschillenbeslechting.

"The Maritime Admiralty Law" is de Engelse term voor zeevaartsrecht. Dit rechtssysteem is ontwikkeld in de middeleeuwen en was oorspronkelijk bedoeld om de handel tussen Europese landen te reguleren. Tegenwoordig wordt het gebruikt in de hele wereld om commerciële scheepvaartactiviteiten te reguleren en te controleren.

Het zeevaartsrecht wordt vaak gekenmerkt door zijn complexiteit en zijn vermogen om snel te evolueren. Het wordt beïnvloed door verschillende internationale verdragen en nationale wetgevingen.

het zeevaartsrecht heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot het oude Griekenland en Rome. In de middeleeuwen ontstond het zeerecht als een onafhankelijke tak van het recht, omdat de maritieme handel tussen verschillende landen toenam. Het zeerecht was bedoeld om de rechten en plichten van schippers, handelaren en reders te regelen en de veiligheid en efficiëntie van de scheepvaart te bevorderen.

In de zestiende eeuw kwam het Nederlandse zeerecht naar voren als een toonaangevend en innovatief rechtsstelsel. Het Nederlandse zeerecht was de eerste codificatie van het zeerecht en werd opgesteld door de jurist Hugo Grotius. Grotius' werk "De Jure Praedae" (Over het recht van buit) was gebaseerd op de principes van natuurlijk recht en was van grote invloed op de ontwikkeling van het zeerecht.

Maroga

Webshop